Wprowadzenie

od Jurka:

45. Sorrento

Matrioszki to takie rosyjskie laleczki, z których jedna mieści się w drugiej - wydrążone i coraz to mniejsze. 

Nie chodzi jednak fizycznie o nie, mają być tylko użyte jako przenośnia -  a i to dopiero później.

Najpierw refleksje, które miałem przeglądając finalnie przed opublikowaniem wpis poprzedni, „Eidson” - przy tym zaś również statystyki dotyczące czytelnictwa blogu. Nader skromnego, o co obwinić trzeba - tu uderzenie w piersi Klubu własne - znikomą atrakcyjność; zestawienia zaskakująco jednak wskazujące, iż także za granicą czytani jesteśmy. 

Mianowicie na Ukrainie, w Niemczech, Austrii, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii, Kanadzie, Peru, Zjednoczonych Emiratach Arabskich i Kazachstanie. 

Audiofilii, choćby pojedynczych, z tych wspaniałych krajów serdecznie pozdrawiamy (zaś wzmianka o matrioszkach, instrumentalnie z dalszego kontekstu wyrwana i już na wstępie wyeksponowana, może sprawi, że zauważą nas kiedyś także rosyjscy).

Również w tym świetle, małostkowe wydało mi się wcześniejsze życzenie, aby przełomowego wynalazku substytutu Słońca miał dokonać akurat Polak; zostawmy tę możliwość dla wszystkich powyżej wymienionych narodowości otwartą.

Refleksja druga, iż wręcz obsesyjny i chorobliwy może wydać się stopień zainteresowania Klubu jakością brzmienia systemów audio - oraz analizowanie tego jako funkcji prawie wszystkiego, wszelkich aspektów życiowych, ba,  nawet - we wpisie ostatnim - ludzkiego oddychania. Ale nie deklarujemy poprawy: również we wpisach dalszych tak będzie. 

Z całą mocą podkreślmy natomiast, że to tylko w kontekście tego blogu i uprawiania naszej pasji - przy pełnej zaś świadomości, że są w życiu aspekty i sprawy równie ważne, a może nawet ważniejsze; i na dowód: członkowie Klubu również kochają, pracują, czytają, jedzą i trawią, i tak dalej…

(Również wyłącznie hobbystycznemu ograniczeniu przypisać należy, iż, z wyjątkiem wpisu „Po drodze”, nie uwzględniamy perspektywy patrzenia na muzykę - i jej słuchania! - innej. Mianowicie melomana. Co najwyżej wspominamy, że niektórzy z nas to łączą, i że na przykład znany audiofil Tomek co tydzień odwiedza salę koncertową w swoim tam Hamburgu.)

Przyczepić można się do wpisu poprzedniego nie tylko ogólnie, także konkretnie. 

Tyle tam jeszcze - gdyby podejść nieaudiofilsko - napisać by można! 

Na przykład o fenomenie Maria Lanzy, takim trochę syndromie  matrioszki, tej ze wstępu. 

Oczywiste, że śpiewacy udają kogoś na operowej scenie - tak jak aktorzy na teatralnej lub w filmie - również jednak różnice są oczywiste. Rzadziej niż aktorzy są utożsamiani z postacią, zazwyczaj bowiem libretto opery mniej niż scenariusz filmu czy też serialu, czy też treść teatralnej sztuki, angażuje emocjonalność widzów i słuchaczy (a już przejąć się, przykładowo, niedorzecznościami w „Trubadurze” Verdiego wręcz niepodobna). No i wybaczane są im deficyty sztuki scenicznej (raczej wyjątkowo chwaleni byli tenor Vickers, sopran Callas, bas Szaliapin, baryton Gobi) - ważne tylko, jak śpiewali. 

Co do zaś tego, jest Lanza pretendentem do miana najlepszego tenora operowego wszechczasów - a może nawet był tym najlepszym. Paradoks natomiast polega na tym, iż na deskach zaledwie kilka razy wystąpił, z reguły zaś - taka matrioszka w matrioszce - tylko grał role śpiewaków operowych w filmach! 

Też można było postawić problem epilogu wzmiankowanej we wpisie pieśni. 

Idzie o oryginał, nie zaś, przykładowo, cover  „Surrender”, gdzie Presley śpiewa: „bądź moją na zawsze, bądź moją tej nocy!” - to jasne, i jasne, że tego każdy chciałby. 

Czego jednak domagają się wykonawcy wersji oryginalnej (zazwyczaj rodzaju męskiego, choć zaśpiewali to kiedyś także kobieta, Anna German, i dziecko, Robertino Loretti)? 

Najpierw wychwalają osobie ukochanej dookólne piękno, aby potem, będąc skonfrontowanym z jej chęcią - a więc dopiero w perspektywie! - odejścia, próbować skłonić ją… no właśnie, do czego? 

W wersji polskiej mamy: „zostań w Sorrento!” - i to jest zgodne z logiką wszelką. 

Jest jednak „wróć do Sorrento!” w oryginale włoskim - i tu zaczynają się schody…

Albo brak myślenia, albo też ono głębsze. 

Otóż według niektórych fizyków i filozofów pojęcie liniowego przebiegu czasu - a więc również aksjomat, iż przyczyna wyprzedza skutek - jest tyko wytworem umysłu ludzkiego, podczas gdy w rzeczywistości… 

Autor tego wpisu nie będzie się tu mądrzył, ponieważ się na tym - jak i na kwestiach wielu innych - dokładnie nie zna.

Więc już tylko przykład ostatni, o czym we wpisie nie było - choć być mogło.

O oddychaniu. 

Otóż nie czynią tego śpiewacy tak jak my, śmiertelnicy normalni, wznosząc obojczyki i wypełniając powietrzem górne areały płuc zaledwie. Lecz „z przepony”. 

Usiądźmy wyprostowani na krześle, ułóżmy kontrolnie dłonie na dolnych żebrach i wdychajmy powietrza tak, aby się one,  jak miech kowalski, rozchylały, jednocześnie jednak nie wciągając, jak normalnie, brzucha, lecz wydymając go na zewnątrz. 

Wnikliwy czytelnik zapyta, po co to, skoro i tak śpiewał nie będzie.

Ano wytrwajmy czas jakiś przy czynności tak opisanej. 

Nie myśląc przy tym na głupie tematy - jeśli zaś się uda, to o niczymkolwiek. 

Zauważymy wkrótce, jak umysł wypełnia się utlenioną krwią nadzwyczajnie, na miejsce zaś przez sprawy inne opróżnione wchodzą spokój i poczucie życia sensu - głębszego, niż pogoń za lepszym dźwiękiem…