1.08. 1925. od Jurka:


109. Wprowadzenia ciąg dalszy 


Jak wynika z bieżących statystyk blogu, wielu czytelników sięga po historyczne już wprowadzenie, jego uaktualnienie wydaje się  zatem sensownym. Stąd funkcja wpisu niniejszego podwójna: zarazem zostanie on skopiowany i dołączony do zerowego, jako uzupełnienie. 


Nie ma już z nami Piotra, który wprowadzał przed laty blog nasz na łamy internetu - jako odeń czołowy w naszym ówczesnym Klubie specjalista; a i nie ma już Klubu - którego to fakt rozpadnięcia został w jednym z wpisów późniejszych (zaś z perspektywy 109. wcześniejszych) odnotowany. 

Nie zmienia się natomiast najważniejsze, mianowicie blogowe porady, w jaki sposób mogą czytelnicy brzmienie swoich systemów audio poprawić.

Przy tym oparte niekoniecznie na teoretycznej wiedzy - czy to z zakresu elektroniki, mechaniki, akustyki, anatomii słuchu, czy wreszcie teorii muzyki. A więc kompetencjach mogących, paradoksalnie, uniemożliwiać, a przynajmniej utrudnić, poszukiwanie rozwiązań nietypowych, niekonwencjonalnych. I choć Piotrowe określenie ich jako "audio-voodoo" może prowokować odczucia deprecjonujące, to jednak rozwiązań - co przecież najważniejsze - słuchowo weryfikowalnych!


Przy jednym co do teorii wyjątku, mianowicie dotyczącym kierunkowości brzmienia - elementów, komponentów, a i samej przestrzeni odsłuchowej. Kompetencje w tym zakresie "Audiorobów" są bowiem, nawet w skali światowej, unikalne. I również wyłącznie tutaj dostępne są porady dotyczące praktycznego tej wiedzy zastosowania: ustalenia "kierunku lepszego brzmienia" oraz jego optymalnego we wszelkich sytuacjach zorientowania.


Obywa się blog natomiast bez prezentacji i recenzowania markowych komponentów (z wyjątkiem wzmiankowania niektórych, często vintage, jako reprezentatywnych w pewnych kontekstach). I to nie tylko z powodu uniemożliwiającej jednoznaczną ocenę odmiennej kompatybilności z różnorodnymi systemami - wiedza nie zawsze respektowana, niemniej powszechna. Mamy też uzasadnienie nasze  specyficzne: sensowne byłyby wyłącznie recenzje pojedynczych konkretnych egzemplarzy, mianowicie z przyczyny każdego z nich odmienności brzmieniowej - ta zaś z powodu różnic kierunkowości ich przypadkowo zorientowanych części składowych. (Co dotkliwe szczególnie w przypadku komponentów z założenia symetrycznych, przykładowo nie trafiliśmy nigdy na dwa kable z pary identycznie brzmiące).

Bez zaś odpowiednich poczynań korekcyjnych jakość odtwarzanej muzyki jest kompromisowa - i może być godna pochwały wyłącznie w opisach recenzentów, którzy się z fenomenem kierunkowości nigdy nie zapoznali.  

Stwierdzi jednak niejeden początkujący - z perspektywy ponownie wpisu zerowego - czytelnik, iż może nie jest to atrybut dla bycia audiofilem konieczny. I to prawda. Nasuwa się jednak porównanie do bytności w pomieszczeniu, z którego jakości wydajemy się wprawdzie być dotąd zadowoleni. Wyposażonym jednak w pewne zamknięte drzwi - wiodące do obszarów zupełnie nam nieznanych, w których to, niewykluczone, bylibyśmy może szczęśliwi niepomiernie bardziej... 

I warto te drzwi otworzyć.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Wprowadzenie

od Piotra: Cześć,  postanowiliśmy - jako zbiorowość opisana poniżej - podzielić się z Tobą swoim podejściem, poszukiwaniami i rozwiązaniami w kwestiach „ audio”.  W tym zwykłym/niezwykłym świecie, w którym każdy aspekt ma znaczenie dla dźwięku - ale i naszego samopoczucia z tym związanego - zaistniejemy dla Ciebie jako „Audioroby”. Na łamach bloga chcemy publikować teksty, które Ty możesz odebrać jako audio-voodoo - ale może także jako ciekawostkę wartą weryfikacji. Sprawdzenia, czy to, co opisujemy, jest dla Ciebie słyszalne -  a może nawet tożsame z Twoimi własnymi doświadczeniami, wrażeniami, przypuszczeniami; może to właśnie coś, czego szukałeś, choćbyś nie wiedział, jak nazwać. Życzmy przyjemności w czytaniu, sukcesów w poprawianiu dźwięku własnego systemu - i odwagi sięgnięcia po pióro dla zakomunikowania nam przemyśleń własnych! Pozdrowienia, Audioroby 1.08. 1925. od Jurka: 109. Wprowadzenia ciąg dalszy  Jak wynika z bieżących statystyk...
Read more »
od Jurka: 88. Youtube i nietoperze Przez Jarka "Sir" oraz anonimowego czytelnika, którym obu dziękuję, poinformowany zostałem o pewnym na YouTube adresie i obejrzałem pod nim film krytykujący zarówno ten blog, jak i związane z nim środowisko. Czyli Klub, teraz już nieistniejący.  Dawny Klub - brzmi zatem ściślejsze określenie. Natomiast  przez autora filmu szyderczo wymyślone: nietoperze.  Zakładam jednak, że źródłem jego negatywnego wzmożenia było uczucie pozytywne: miłość do audio - i to wymiarem naszej równa. I dlatego pana Marcina pozdrawiam serdecznie - o ile blog ten jeszcze odwiedzi.  W imieniu środowiska; mające je symbolizować ssaki nie są bowiem mściwe, choćby tak sugerował tytuł  operetki Straussa: "Zemsta Nietoperza". Z której arię Adeli pamiętam, z niej  zaś: "ja się śmieję, ha-ha-ha"... Skoro jednak ten sam obiekt uczuć mamy, jesteśmy rywalami - i trochę mi się z panem Marcinem pobić wypada, przynajmniej na argumenty. Aczkolwiek przeprosiwszy...
Read more »
od Jurka:  5. Jaka cyna? Nr 1. Stannol HS-10. Skład: Sn60Pb39Cu1.  Niemiecka. Kupiona w „conradzie”. Technicznie perfekcyjna: łatwa topliwość, równomierna rozlewność , mało pozostałości. W stosunku do „nic” - czyli połączenia bezpośredniego krokodylków - brzmi bardzo podobnie: intonacja, akcenty, tempo, pauzy, tonalność. Ta ostatnia z małym tylko zniekształceniem: „kanciastością” górno-średnich tonów (głównie słyszalną w prawej ręce fortepianu). Mankamentem natomiast większym jest - w porównaniu z „nic”  - zabrudzenie, zredukowana transparentność.  W sumie spoiwo przydatne zarówno dla zastosowań samoistnych, jak również w cynowych „kompozycjach” (o których potem).  W tych ostatnich jako dodatek - tonalnie czy też intonacyjnie korygujący lub dopełniający. I wreszcie jako najbardziej ze wszystkich przydatne do wstępnego - przed lutowaniem - ocynowania elementów.  Pozostaną czyste, własny zaś dźwięk Stannola w takiej ilości użytego da się łatwo „p...
Read more »